"çok rüzgar esiyor, uçamıyorum." dedi sivrisinek.
rüzgar yapraklar için değil miydi?
içimden bir ses "olur mu hiç! rüzgar bulutlar içindir. gölge taşır, yağmur taşır, kar taşır!" deyiverdi, şaşırdım.
gökyüzünde haklıydı..
ayaklarım yere basıyordu. yere değen ayaklar için bulut hayal, yağmur hayat, kar eğlence ve huzur demektir.
ne hayal kuruyordum, ne adam gibi yaşıyordum, ne de huzurlu bir eğlenceydim..
kendimi biran sivrisinek gibi hissettim.
uçabiliyor olsam sivrisinek olmak koymazdı ya, aklımın bile kanatları kalmamıştı.
kanatsız, akılsız, hayatsız..
rüzgar saclarımı dağıtıyor. saçlarımı dağıtan aklımı karıştırıyor..
"çok rüzgar esiyor, düşünemiyorum."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder