İtiraf

Çok yalnızım.

Son haftalarda, günlerimin çoğu bakkal haricinde kimseyle konuşmadan geçiyor. Sızlanmıyorum. Şikayetçi değilim çünkü.

Enteresan yanı, en dürüst olduğum dönemde hiç konuşmuyor olmam.



İnsanlar evler gibidirler. İlişkiler de misafirlikler gibi.. Herkesin iyi kötü bir bahçesi vardır, bir dış sıvası, boyası-badanası.. Bazılarının çitleri vardır, kimilerinin duvarları.

Apartman dairesi gibi yaşamayı bıraktığımdan beri ne bahçemi düzenleyebildim, ne mobilyamı, ne de misafirlerimi..

Yalnızlıktan şikayet etmeyişimin nedeni bu; şu an kimseyi misafir edecek durumda değilim..

İşin ilginç yanı şu ki; bu işi tek beceremeyeceğimi taa en başından anlamıştım. Hala apartmanda yaşadığım düşünüldü, evsiz olduğum, hatta amacımın düzenlemek olmadığı..

Sorun değil.

Vaktim bol. İşim bitince, her çivisinde yalnızca benim çekicim olacak. Aynı şimdiye kadar olduğu gibi..

Çok gürültü çıkarmamaya çalışacağım.