Yaratıklar çiziyorum,
Kim olduklarını bilmediğim..
Suratlarında benim çirkinliğim var,
Gözlerindeki sanki benim hüznüm..
Parmaklar çiziyorum onlara, eciş bücüş..
Topukları yere çivili ayaklar..
Yalnızlık ekliyorum renklerine.
Umutsuzluk koyuyorum ceplerine..
Ama hep kırmızı kalpleri,
Vazgeçemiyorum bu alışkanlıktan..
Kulaklarımdaki uğultu, bu isimsiz yalnızlığın ağızsız çığlığı.
Neyi unuttuğumu gözüme sokarcasına..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder